Werknemer (59 jaar) is vanaf april 2014 in dienst van werkgever, laatstelijk als accountmanager verantwoordelijk voor het onderhouden van (klant)relaties en het werven van nieuwe klanten, tegen een brutosalaris van € 5.466,68 per maand op basis van een 40-urige werkweek.
In de loop van 2021 zijn werknemer en zijn partner uit elkaar gegaan met als gevolg dat werknemer in de knel kwam te zitten met het uitlaten van zijn hond, die nog bij hem verbleef. Werkgever heeft coulancehalve werknemer daarom vanaf september 2021 een (aanvullende) onkostenvergoeding van €108,- per maand betaald, bestemd voor de uitlaatservice van zijn hond. Deze vergoeding is alleen aan deze werknemer beschikbaar gesteld en dus niet ook aan andere werknemers.
Medio juli 2022 komt werkgever er achter dat werknemer alleen van de uitlaatservice gebruik heeft gemaakt vanaf september 2021 tot en met december 2021. Vanaf januari 2022 tot het moment van ontdekken heeft werknemer dus geen gebruik meer gemaakt van de hondenuitlaatservice maar maandenlang daar wel van werkgever een onkostenvergoeding voor ontvangen. Ook komt werkgever erachter dat werknemer, eenmaal geconfronteerd geworden door werkgever met de vraag of hij nog gebruik maakte van de hondenuitlaatservice, een onware weergave van de feiten heeft gegeven richting werkgever. Bovendien blijkt uit Whatsapp-verkeer tussen werknemer en de eigenaresse van de uitlaatservice dat werknemer – om zijn onware weergave van de feiten te ondersteunen – contact met haar had opgenomen en de eigenaresse had gevraagd om, indien werkgever haar zou bellen, in lijn met zijn verhaal aan werkgever te vertellen dat de hond drie weken niet was geweest vanwege een manke poot.
Werkgever ontslaat werknemer op staande voet op 22 juli 2022. Werknemer start een procedure en vordert primair het gegeven ontslag te vernietigen.
Naar het oordeel van de kantonrechter is er inderdaad sprake van een dringende reden voor opzegging van de arbeidsovereenkomst omdat werknemer ruim zes maanden een vergoeding voor de uitlaatservice van zijn hond heeft gekregen, terwijl hij van deze service geen gebruik heeft gemaakt. Voor zover de werknemer heeft aangevoerd dat hij de onkostenvergoeding wel heeft gebruikt “omdat zijn buurman, ex-vrouw en kinderen de hond hebben uitgelaten en hij cadeaus voor hen heeft gekocht”, stelt de kantonrechter dat – indien dit al juist is, bewijs van deze stelling ontbreekt namelijk – dat dan geldt dat het niet aan werknemer is om de onkostenvergoeding naar eigen inzicht een andere bestemming te geven. De onkostenvergoeding was uitdrukkelijk bedoeld om de uitlaatservice van te betalen. De rechter geeft aan dat het onduidelijk is waarom werknemer zou mogen denken dat hij de vergoeding ook op andere wijze zou mogen besteden. De kantonrechter acht het gegeven ontslag op staande voet terecht en werknemer heeft ook geen recht op een transitievergoeding.
Bezint eer ge begint als u wil jokken over (recht op) relatief kleine bedragen, want voor u het weet heeft u genoeg tijd om de hond zelf uit te laten.
De hele uitspraak kunt u hier vinden: https://uitspraken.rechtspraak.nl/#!/details?id=ECLI:NL:RBROT:2022:12015&showbutton=true&idx=21